Ο καϋμένον ο σπουργίτης. Αλέξης Παρχαρίδης.

Σο καλύβι σ ολόερα συρίζω τραγωδώ σε

Άμον Άνοιξις πουλί πάντα θα κελαηδώ σεν


Ο καϋμένον ο σπουργίτης, πάντα λάσκεται αλήτης.
πόσα φοράς εμόνασες εμέν πουλίμ σο σπίτι σ


Αν έξερες τρυγώνα μου και τεμόν την καρδίαν
ας εγκαλιόπον σ' απές κεσ κε βγάλνεσ μεν καμίαν


Πολλά έχω να λέω σε, σα χείλια πικραμένα
θα αρχινώ και λέγω σεν αρνίμ απ' έναν έναν