Δεν ξέρω πως γίνεται να αντικρίζεις μια εικόνα από τόπους
που ποτέ σου δεν είδες κι αυτή να γεμίζει την ψυχή σου με κάτι...κάτι
απροσδιόριστο που δεν είναι ούτε χαρά μα ούτε και θλίψη...κάτι που σου μιλά
γνώριμα σα να σε ξέρει και να το ξέρεις, από ένα αόριστο κάποτε που ποτέ όμως
δεν έφυγε από μέσα σου μα ούτε και γύρισε ποτέ... Σαν ένα πανταχού παρών
"εγώ ειμί" που σου φέρνει στο νου "ένα αγκαλόπον αμάραντα"
και γεμίζει τα μάτια "ένα ποτάμιν δάκρεα"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου